เรื่องที่ฉันภูมิใจมากที่สุด
ในปีนี้คงจะไม่มีเรื่องใดสำคํญไปกว่าการที่เรารอคอยใครบางคนที่คิดว่าจะไม่มีวันนี้อีกแล้ว แต่แล้ววันที่รอคอยก็มาถึง คือ การที่เราได้เจอคนๆหนึ่งที่ไม่ได้เจอกันมาเป็นเวลานาน คนนั้นก็คือพ่อ ไม่ได้เจอกันมา 8-9 ปีแล้ว เหตุผลที่ได้เจอพ่อ เพราะใกล้วันสงกรานต์ป้ามาจากเบตง ลงมาชวนที่บ้านว่าปีนี้ให้ฉันไปบ้านย่าก็เลยตอบว่าไป ฉันตอบไปโดยไม่รู้ว่าพ่อจะกลับมา พอไปถึงบ้านย่าป้าบอกว่าพ่อลงมาด้วยมีความรู้สึกดีใจมากๆๆิ มีความตื่นเต้นกับการที่เจอพ่อ พ่อมาถึงความรู้สึกของฉันพ่อดีใจมากพ่อเข้ามากอดแล้วถามว่าช่วงนี้ทำอะไร ทำงานยัง ฉันก็ตอบว่ายังไม่ทำงานที่ แต่กำลังศึกษาต่อที่มหาลัยราชภัฏสงขลา เรียนคอมพิวเตอร์ อยากคุยกับพ่อแต่ไม่กล้าคุยสักเท่าไรเพราะความห่างเหินที่ไม่ได้จอกันมานาน ในช่วงเวลานั้นมีความสุขมากที่ได้อยู่กับพ่อ ได้เจอกับพ่อ 6 วันเอง เป็นเวลาที่สั้นแต่มันมีความหมายมากมายสำหรับชีวิตหนึ่ง พอใกล้ถึงวันกลับบ้านไม่อยากกลับเลย เวลาที่เรามีความสุขมันช่างน้อยเหลือเกิน อยากบอกพ่อว่าไม่ว่าพ่อจะอยูไกลแค่ไหนแต่ลูกคนนี้ก็ยังรักและคิดถึงพ่อเสมอ หลังจากได้เจอพ่อช่วงนี้ก้ได้โทรไปคุยกันบ่อยมากขึ้น เรื่องนี้ต้องขอบคุงป้าถ้าไม่มีป้าก็คงไม่ได้เจอพ่อ
